برف سرد نیست...

برف مرا نمی لرزاند...

برف دستانم را بی حس نمیکند...

برف صدایم را در نمی آورد...!

تا وقتی این گونه نگاهم میکنی...

سرمای دیگری در چشمانت رخنه کرده است...

زمستان را بهانه نکن...!

 

هراسی جدید به کمینم نشسته است...

هراسی خاموش...

نه غرش میکند... نه حمله...!

که کاش این طور بود...

لااقل فرصت مبارزه داشتم...

اما این هراس ساکت است...!!

فقط نگاهم میکند...

نمی دانستم نقشه اش چیست...

دلهره داشتم...

تمام حواسم به چشمانش بود...

تا شاید بفهمم چه چیزی در خیالش میگذرد...

اما نفهمیدم...!

تلاش کردم احساسش را حدس بزنم...

اما نتوانستم...

هیچ حسی در کار نبود...!

انگار هیچ نقشه ای نداشت...

جز خیره شدن به چشمان من...

می ترسیدم...

او ترسناک نبود...!

و همین ترس را در من ایجاد کرده بود...!!

لحظه ها گذشت...

دیگر به نگاه هایش عادت کرده بودم...

دیگر نمی ترسیدم...

دیگر هیچ حدسی نمیزدم...

روی احساسم خاک گرفت...

روی وسایلم خاک گرفت...

شده بودم مجسمه ی خاک گرفته ای که از هیچ میترسید...

و اینقدر ترسید که سرانجام معنای ترس از یادش رفت...

شد عادت...

شد بخشی از روحش...

دیگر تکان نمیخورد...خاک گرفت...

و از آنجا بود که او را مجسمه خواندند...!

هراس به هدفش رسیده بود...

گاهی هراس ها هدفی جز خاموشی روح را ندارند...

نه قدرت دارند...نه صدای وحشت آور...

نه درنده اند...نه عصیانگر...

اهلی اند...!

ساکت اند...

اولش دیده نمی شوند...

تا این که تو بهشان شک میکنی...!

توجه می کنی...

تمام حواس و روحت را صرف حل معما میکنی...

معمایی که خود جواب است...!

نه معادله ای درکار است...نه اتحادی...

اصلا معما نیست !

اما تو درگیرش شدی...

درگیر "هیچ" شدی...!!

"هیچ" به تو صدمه رساند...

"هیچ" آرامشت را دزدید...

و این تو بودی که این اجازه را بهش دادی...

بهش قدرت دادی...

درحالی که او "هیچ"بود.......!

حواسمان به هیچ های زندگی باشد...

حتی نگاهشان هم نکنید...

این ها "هیچ"اند...!!!

 

 

 

 

بی صدا خارج می شوم...

از جایی دل میکنم که تمام زندگی ام در آن جا معنا گرفت...

حالا رهایش کرده ام...چه کسی مرا می فهمد ؟!...

کاش صدایم را نشنود...خودش همه چیز را می داند...

اما لجبازی می کند...!

دارد با جانش بازی میکند و من این را با تمام غریزه ام درک میکنم...

اعتراضی نمیکنم...چون کسی رسیدگی نخواهد کرد...

بی صدا خارج میشوم...

برف می بارد...کاش میان سپیدی برف ها گم شوم...کاش این گونه

خاص منقرض شود...

اما نمی شود...دوباره همان ابدیت و محکومیت همیشگی...

برف های بیچاره از لمس پاهایم می لرزنند...!!

احساسم هم دست کمی از این یخبندان ندارد...

چون گوشه ای به خواب رفته است صدایش در نمی آید...

وگرنه حرف های زیادی برای گفتن داشت...

کاش آنقدر برف بیاید که ردپاهایم محو شود...

که الهه ی زندگیم به دنبالم راه نیفتد...!

نکند سرما بخورد...

بی منطق شده ام...فراموشکار...عصیانگر...و عاشق تر از همیشه...

الهه ی زندگیم را در انیوه خاطرات رها کردم...

به دندان های سرنوشت سپردمش...!

به دندان هایی که گرسنه ی روح اند...گرسنه ی الهه ها...

کاش هرگز مرا نبخشی...

هرچند باور دارم این کار را میکنی...

کی قرار است یاد بگیری هیولاها سزاوار بخشش نیستند...؟!

بیشتر از این نمیتوانم تو را قربانی کنم...

من حرارت آغوشی را رها کردم که یخ زدگی را ذوب میکرد...

که رام میکرد...

نفس می دمید...

اما نباید فراتر از این صدمه ببینی...

نباید مهربانی کنی...!

اگر سرانجامم یخ بندان نبود که هرگز زمستانی نمیشدم...

از روحت برایم مایه نگذار...

الهه ی من ظرافت تو را هرگز به خطر نخواهم انداخت...

به دنبالم نیا... پشت پنجره نایست...

نمی خواهم سرت فریاد بزنم...

این برف را شاهد قول و قرار هایمان میگیرم...

"هیولا همیشه یک هیولاست"

 

وقتی با حضور کسی آرام میشوی...

آرامش من...

www.a-world-of-emotions.loxblog.com

حتما سر بزنید...:)

من به تو صدمه خواهم زد ...

و بی تو صدمه خواهم دید...

یخ زدگی...

حرارت...

قدرت...

ظرافت...

انسان...

...........

و عشق...

و عشق...

قربانی چه چیزی خواهیم شد ؟

چه کسی مقصر است ؟

................